Op 15 juli 1920 werd mijn vader Jitze Lindeboom geboren, 100 jaar geleden. Ter herinnering aan zijn leven, hij overleed 16 mei 2011, heb ik een paar foto’s geselecteerd.
Daarna werd het met de gezondheid steeds minder. Hij overleed op 16 mei 2011.
Ik moest toen ik jou naam zag aan je vader denken. Hij heeft ons hachje al eens gered toen we boerenkool aan het stropen waren bij de koster “dit was voor een grote familie die het wel kon gebruiken”. De koster kwam naar buiten en wij doken plat tussen de boerenkool. Hij had wat zien bewegen in het donker in zijn tuin natuurlijk en kwam gevaarlijk dicht in de buurt waar wij weggedoken lagen. Opeens werd er wat tegen het raam gegooid bij de achterdeur van de koster en toen die terug liep gingen wij als de sodemieter over het hekwerk van de tuin er vandoor.
Een jaar of wat later zeiden wij tegen jou vader dat hij onze kwajongensstreken vast niet allemaal wist. Toen zei hij “en dat gevalletje bij de koster zijn boerenkool dan!”. Wij stonden met de mond open, want hoe wist hij dat! Hij had bij de kleuterschool in de struiken gestaan en toen het spannend werd had hij een steentje gegooid om de koster afteleiden. Hij had ons gered en wist dat wij hier en daar meer tuinen bezochten. Dan sta je ff met de mond vol tanden. Hij wist veel meer dan wij dachten!
Opgetekend door Rudie Jongsma
Er stond in “de Bân”, het dorpsblad van Wijnjewoude een mooi stukje over mijn ouders. Ik ben zo vrij geweest om dat deels over te nemen.
Jitze Lindeboom is geboren in Opeinde. Hij ging daar ook naar de lagere school en daarna ging hij bij de boer werken. Als 19 jarige volgde voor hem de dienstplicht. Hij was gelegerd in Steenwijk, waar hij de opleiding kreeg. Maar toen brak onverwacht de oorlog uit. Alle jongemannen moesten aantreden, ook de rekruten. Het was de bedoeling om ingezet te worden in Delfzijl, maar na 24 uur moesten ze alweer vertrekken naar Alkmaar. De reis over de afsluitdijk ging nogal traag. Om te voorkomen dat de Duitsers de rijbaan als vliegveld zouden gaan gebruiken werden er gedeeltelijk allemaal voertuigen en andere obstakels op gezet. Na de capitulatie werd het leger bij gedeelten opgeheven. Jitze mocht, omdat hij voorheen in de landbouw werkte, op 25 mei weer naar huis om de voedselvoorziening te garanderen.
Na de bevrijding moest de Nederlandse staat opnieuw ingericht worden. Ook de politie vroeg veel nieuwe agenten. Jitze leek dat een goede zaak, solliciteerde bij de gemeente Opsterland en werd aangenomen. In een werk/leer traject was hij overdag op straat en moest hij ‘s avonds verschillende cursussen volgen. Hij begon zijn loopbaan in Ureterp, daarna 6 jaar in Bakkeveen en 27 jaar in Wijnjewoude (voorheen Wijnjeterp/Duurswoude).
Op de vraag hoe ze elkaar ontmoet hebben, antwoordt Fokje “op een bruiloft”. Ze zeggen altijd “van een bruiloft, komt een bruiloft”. Nu dat was bij ons ook het geval. Na een tijdje zag Jitze Fokje weer op een zondag, bij het uitgaan van de kerk. Hij tikte haar op de schouder en vroeg: “Ben jij vanavond thuis”. Fokje antwoordde: “Ja”. Op 26 oktober 1950 trouwde Jitze met Fokje. Zelfs 5 jaar na de oorlog was het aanbod in de winkels nog lang niet op peil. Een witte trouwjurk was in de hele omgeving nog niet te koop. Maar Brandsma in Drachten had wel witte stof te koop, geschikt voor een trouwjurk. Als Fokje het op prijs stelde, zorgden zij wel voor een naaister. Daar stemde ze mee in.
Ook het huishoudtextiel was nog op de bon. Om aan textiel, voor o.a. lakens, te komen moest Fokje zich laten inschrijven bij een manufacturenwinkel. Als er een nieuwe zending textiel binnen kwam, dan werd dit onder de ingeschrevenen verdeeld, 1 laken per gezin. Voor een trouwpak moest Jitze helemaal naar Groningen. Ze woonden de eerste 2 jaar op de Slotpleats in Bakkeveen. Er was ook nog steeds grote woningnood.
Jitze was erg ingenomen met de standplaats Bakkeveen. Hij vond het heerlijk om over de hei en door de bossen te fietsen. Naast Bakkeveen leerde hij gaandeweg ook Duurswoude en Wijnjeterp kennen, waar Van der Zee politieman was. Als de jonge Van der Zee(33) komt te overlijden, verhuist het gezin Lindeboom, met inmiddels 2 dochters, naar Wijnjeterp. Het vervoer van de dorpsagent van toen, was enkel de fiets. Het aantal autobezitters was in die tijd nog zeer beperkt.
Lindeboom kende alle autokentekens uit het hoofd. Wie in die tijd de politie nodig had, kon bellen naar huize Lindeboom of gewoon even op de fiets stappen om er langs te gaan. Als lindeboom bij dringende gevallen niet thuis was, moest zijn vrouw hem zo snel mogelijk opsporen. Zij belde dan mensen die een telefoon hadden met de vraag of ze haar man ook gezien hadden. Soms duurde het even voor de agent gevonden was. Het gebeurde een keer dat er op de Driehoek een ongeluk gebeurd was. Er lag een auto op de kop. Maar Lindeboom was in geen velden of wegen te bekennen. Toen is iemand hem gaan zoeken op de brommer. Hij werd in het bos gevonden.
De man leende hem zijn brommer omdat hij zo snel mogelijk naar het ongeluk op de Driehoek moest. De man kwam op de fiets van de agent terug. Het waren tijden dat de dorpsagent zijn dorpsgenoten en hun omstandigheden nog goed kende.
Ook van de man die wegens dronkenschap een paar dagen werd opgepakt. De man woonden alleen met zijn hond en geit. Toen Lindeboom de 2e dag even langs reed, zag hij dat de dieren niet verzorgd waren. De geit mekkerde en moest nodig gemolken worden. In zijn uniform molk hij de geit en voerde daar de hond mee.
Het leven was nog overzichtelijk, bureaucratie bestond nog niet. Aangifte van zaken deed men gewoon bij de dorpsagent thuis. De agent moest 24 uur per dag klaar staan. Dit betekende dat hij ‘s avonds altijd thuis was. Maar ook voor het Politiekorps in Opsterland, wat uit 24 man bestond, kwamen er nieuwe ontwikkelingen. De portofoon b.v. was een hele verbetering. Er kwamen motoren en de politieauto. Diensttijden en vakanties werden beter geregeld.
Zowel in functie als daarna heeft het echtpaar met veel plezier in Wijnjewoude gewoond. Hier liggen veel herinneringen, de geboorte van 5 kinderen, de school, de kerk, en de hele dorpsgemeenschap met haar kattenkwaad en jongensstreken. Soms missen ze de nabijheid van bos en hei nog wel eens. Tegenwoordig brengen ze beiden veel tijd door met lezen.
Hoewel dit jubileum veel drukte gaf, hebben ze er van genoten. Ook de koningin stuurde een felicitatie, en de commissaris van de koningen Jorritsma. De loco-burgemeester kwam een mooi boeket bloemen brengen. Dit alles deed hun goed.
We hebben de foto’s van het 60 jarig huwelijksfeest al kunnen zien. Maar de grote vraag is hoe was dat 60 jaar geleden? Hoe zagen ze eruit. Ik mocht van mijn ouders een fotoalbum mee om de mooiste foto’s te scannen.
De grote dag, 26 oktober 1950, Jitze Lindeboom (30 jaar) en Fokje de Vegt (24 jaar) trouwen. In die tijd was in het wit trouwen wel heel bijzonder. De oorlog was nog niet zo lang geleden afgelopen. Overal was tekort aan. Er was nog steeds armoede. De crisis van de jaren dertig was nog lang niet vergeten. Nederland was druk met de opbouw. Er was ook groot gebrek aan woonruimte. De eerste 2 jaar hebben ze enkele kamers bewoond in de Slotpleats in Bakkeveen. Jitze was vlak na de oorlog bij de politie gegaan.
Lees meerOp 26 oktober hebben we het 60 jarig huwelijksfeest gevierd. De hele familie was er zo’n beetje.
De grote verrassing voor onze ouders was wel dat de eigen kinderen, Tiety, Trienke, Sipke, Jenno en Gesina ‘s ochtends om half 9 op de stoep stonden voor en met het ontbijt.
Het jaar 2010 is voor de familie Lindeboom een gedenkwaardige. Er is nogal wat te vieren.
Onze stamoudsten zijn voor mij onze ouders, Jitze Lindeboom en Fokje de Vegt. En zij zijn het die voor al die jubilea zorgen.
Het eerste jubileum was dat onze vader Jitze op 15 juli 90 jaar werd, een hele leeftijd. Wij hebben dit met ouders en kinderen met aanhang gevierd bij het wok paleis. Vorig jaar hebben we daar ook gegeten en toen de eigenaar hoorde dat onze vader volgend jaar 90 jaar werd zei hij dat we voor de halve prijs mochten komen eten. En zo is het gebeurt ook. Het was gezellig en het eten was goed.
Rond die maand is hij ook al 30 jaar met pensioen. Bij de politie hoefde hij maar tot zijn 60e te werken.
En dan krijgen we op 26 oktober nog een belangrijk feest. Ze zijn dan 60 jaar getrouwd.
Vanwege dat grote feest wilde onze moeder de jaarlijkse familiebbq maar overslaan. Maar dat vindt iedereen nou altijd zo’n leuk en gezellig feest. Alle leden van de familie, van jong tot oud, probeert hier tijd voor vrij te maken. Maar wij, de kinderen, wilden dat niet missen. Dus hadden we zelf een datum geprikt. Ondertussen vonden ook onze ouders dat het door moest gaan.
Dus op zondag 22 augustus was het weer feest. Ouders in het midden geïnstalleerd om niets te hoeven missen en op gemakkelijke stoelen. De kinderen, kleinkinderen en inmiddels een hele rij achterkleinkinderen waren van de partij. Hier een foto impressie.
Genietend van al dat nageslacht en niet te vergeten het lekkere eten. 🙂
Hannes en Ria met de allerjongste Gelukkig was het droog
Roan, Thom en Iris Femke en Sipke
Eten, praten en spelen
Allemaal even met Anne Jean vechten
Jitze met Nanne Marije, Marinde, Sterre en Hannah
Hannes, Sipke en Jelle Thea, Auke en Karin
Al met al weer een gezellige familiedag. Omdat niet iedereen er was is er geen nieuwe familiefoto gemaakt. We hopen nu dat dat op 26 oktober wel kan. Maar het blijft moeilijk om ze echt allemaal bij elkaar te krijgen. De groep is zo langzamerhand erg groot geworden en iedereen heeft zijn eigen programma. Maar we blijven hopen, want de oude foto, hoe mooi ook, is alweer behoorlijk verouderd.
Elke familie heeft zo zijn oude verhalen. En in elke familie zijn ze weer anders. Zo ook in de familie geschiedenis van Lindeboom. Eind 19e en begin 20e eeuw was het leven totaal anders. We weten het, maar realiseren het ons misschien niet altijd. Tot je weer eens een verhaal hoort en denkt: “Hoe is het toch mogelijk!!”
De armoede was vroeger, zeker ook hier op het platteland, erg groot. Zo kan het gebeuren dat ouders van een groot gezin de eindjes niet meer aan elkaar kunnen knopen. De kinderen hoe klein ook moeten meehelpen bij b.v. de boer op het land. Om zo nog een beetje extra’s geld voor het huishouden te verdienen. Maar de nood blijft groot. En als de kinderen dan groter worden en steeds maar meer eten terwijl ze relatief niet veel meer verdienen moet men wel eens drastische besluiten nemen. Zo is er in de geschiedenis het verhaal van de 2 opgeschoten jongens, broers, die, eind 19e eeuw, naar Duitsland zijn vertrokken met onbekende bestemming. Om te zien of daar werk voor hun was. Het waren ongeletterde jonge mannen. Er was nooit tijd en geld om hun naar school te laten gaan. Hoe het hun vergaan is weet niemand. Want het was alsof ze van de aardbodem waren verdwenen. Nooit heeft iemand nog iets van hun gehoord. Zijn ze ooit aangekomen? Hebben ze werk gevonden en waar? Hebben ze een gezin gehad en kinderen? Allemaal vragen waar hun ouders mee moesten leven en waar ze nooit antwoord op hebben gekregen.
Dus we weten ook niet of er nu nog verre familie van ons in Duitsland woont.
Sipke Lindeboom vangt een grote vis
Mijn broer Sipke houdt van vissen. En iedereen kent wel iemand die geweldige vangsten op zijn eigen naam schrijft. Maar we hebben nooit bewijzen gezien.
Gelukkig was hier een camera ter plaatse. En ik moet zeggen dat ziet er best indrukwekkend uit.
Misschien horen we nog eens waar, hoe en wanner hij deze mooie vis gevangen heeft.
Zondag 23 augustus waren we hier weer bijna allemaal, voor de jaarlijkse bbq ter ere van onze moeder, die op 3 augustus jarig is. Ze is deze keer 83 jaar geworden. Volgens haar kan het wel eens de laatste keer geweest zijn dat de familie op deze manier bij elkaar kwam. Want volgend jaar zijn er 3 jubilea die, groots, gevierd moeten worden, n.l. de verjaardag van mijn vader, die 90 jaar wordt, pensioen van mijn vader, al 30 jaar en ze zijn 60 jaar getrouwd. Mijn moeder denkt dat ze daarna te oud zijn, als ze er dan nog is/zijn, om die drukte nog aan te kunnen. We zullen wel zien. In elk geval was het deze keer weer een gezellige middag met ruim voldoende eten en drinken. Want dat moet er genoeg zijn, vinden onze ouders.
Een paar jaar geleden, in de zomer van 2006, hebben we een familiefoto gemaakt. We vieren de verjaardag van mijn moeder, elk jaar, met de hele familie. We maken er dan een gezellig tuinfeest van. Beide (over) (groot) ouders genieten er van om ze allemaal bij elkaar te zien. Ze waren er allemaal deze keer, dus een mooie gelegenheid om dat te vereeuwigen.
Familie Lindeboom anno 2006
Het is een prachtige foto geworden. Niet meer up to date, maar het is en blijft een mooie foto.